Haugtussa

DET VAARAR

Mot Soleglad

Det stig av Hav eit Alveland

med Tind og Mo;

det kviler klaart mot Himilrand

i kveldblaa Ro.

Eg saag det tidt som sveipt i Eim

bak Havdis graa;

det er ein Huld, ein heilag Heim,

me ei kann naa.

Ho søv, den fine Tinderad

i Draume-Bann;

men so ei Stund ved Soleglad

ho kjem i Brand.

Naar Dagen sig som Eld og Blod

i Blaae-Myr,

det logar upp med Glim og Glod

og Æventyr.

Det brenn i Brè og skjelv og skin

med Gullan-Bragd,

og Lufti glø'r i Glans av Vin,

Sylv og Smaragd.

Men av han døyr, den bleike Brand,

som slokna Glod,

og klaart som fyrr ligg Alveland

i kveldblaa Ro.

Eg lengta tidt paa trøytte Veg

der ut til Fred;

men Lande fyrst kann syne seg,

naar Sol gjeng ned.

Vaardag

Aa nei, for Himil rein og klaar!
Aa sæle meg, no er det Vaar!
No spelar Liv um Land og Strand;
aa sæle meg, at upp eg vann!

Aa nei, for Dag vaar Herre gav!
So skirt um Fjell, so svalt i Hav!
So linn ei Luft, so høgt um Haug!
Og dette sæle Solskinslaug!

Aa nei, eg høyrer Lerka slaa
upp under bleike Himilblaa;
mot Kvelv ho stig med Songen sin;
snart naar ho visst i Himlen inn.

Sjaa Maaken ror fraa klaare Nut
i stille Tak mot Have ut;
og Fugl det kvitrar, kved og syng
i Tun og Tre, i Lund og Lyng.

Og aa, som Soli lognar trygg
som Varmeflaum um Barm og Rygg!
Og gjenom all den milde Dag
det mjuke, salte Havsens Drag!

Det brydder Straa, det sveller Knupp,
og Sevja stig i Trée upp;
ein Daam det vaknar søt og tung ...
Aa sæle meg som er so ung!